Muzyka nasłuchiwana na dwa fortepiany (1973)

W dorobku Tomasza Sikorskiego przeważają utwory na fortepian bądź z fortepianem w składzie. Jednak tylko dwa z nich przeznaczone są wyłącznie na dwa fortepiany: Diafonia z 1969 roku oraz napisana cztery lata później Muzyka nasłuchiwana. Są to kompozycje charakteryzujące się znacznie zredukowanym materiałem muzycznym i otwartym czasem trwania. Obydwa te utworu budowane są też na podstawie prostych i krótkich, powtarzanych wielokrotnie modułów.

W Muzyce nasłuchiwanej zastosował Sikorski cztery moduły o bardzo zbliżonej budowie. Różnią się one wyłącznie strukturą rytmiczną, która w kolejnych modułach ulega nie tyle spowolnieniu, ile „rozrzedzeniu”. Trzy wartości rytmiczne występujące po inicjalnej grupie szesnastkowej zostają stopniowo (w każdym następnym module) wydłużane. Muzyka zdaje się być zatem coraz bardziej statyczna, jakby znikająca w oddali, co składania słuchacza do coraz uważniejszego „nasłuchiwania”.  

Prawykonania utworu dokonał kompozytor oraz Jean-Pierre Armengaud 8 sierpnia 1973 roku we francuskiej miejscowości Saint Maximin.